Anne ve Oğul: Direnişin İki Yüzü
Bir hücrenin soğuk duvarları, insan bedenini hapsetse de ruhun sonsuzluğuna asla zincir vuramaz. Baki, küçücük elleriyle ilk adımlarını atarken bile bir mücadelenin ortasında bulmuştu kendini. Anne kucağı, ona yalnızca şefkat değil, direnişin ilk nefesini de öğretmişti. Tahta oyuncaklarla oynaması gereken yaşta, adaletin taşlarını döşüyordu yollarına. Şimdi o, açlığın en derin uçurumlarına bedenini bırakarak sesini taş duvarlardan gökyüzüne yükselten bir insanlık çağrısı. Onun bu direnişi, bir insanın onurunu savunma biçimi; varoluşunun, adaleti haykırarak kendini var etme çabasıdır.
Annesi, bu hikâyenin sessiz kahramanı. Bir annenin gözyaşları kimi zaman bir nehir gibi akar; kimi zaman da bir kaya gibi yerinden kıpırdamaz. O, oğlunun direnişinde sabrın ve umudun kutsallığını taşır. Elleri, bir zamanlar Baki’yi sarıp sarmalarken, şimdi onun direnişine güç veren bir çember olmuştur. Sessizliği bile yankı olur, çünkü bir annenin yüreği, dünyayı değiştirecek kadar güçlüdür.
Baki’nin mücadelesi, yalnızca bir insanın varoluş savaşı değildir; aynı zamanda adaletsizliğe karşı insanlığın vicdanını uyandırma çağrısıdır. Açlık, onun protesto biçimidir; ama aynı zamanda dünyanın taşlaşmış vicdanına atılan bir çığlık. Çünkü bazı kelimeler yetmez; bazen bedenin konuşması gerekir. Her suskunluk, bir direniş manifestosu olur o zaman.
Ve Yurdagül Gümüş… Aynı zincirin başka bir halkasıdır. Kendi ışığını en karanlık gecelerde bile saklamayan bir yıldız gibi parlar. Onu demir parmaklıklar susturamaz; çünkü direnişin dili duvarları aşar, insanın vicdanına dokunur.
Dışarıda olan bizler, onların yalnız olmadığını haykırmalıyız. Kimi zaman bir kelime, kimi zaman bir bakış, kimi zaman da bir zincir oluruz. Çünkü insanlık, bir zincirin halkaları gibidir; bir halka koptuğunda tüm zincir zayıflar. İşte bu yüzden onların sesi olmalı; çünkü bu sadece onların değil, hepimizin hikâyesidir.
Türkan Doğan